२० वर्ष—दुई दशक—देख्दा ,सुन्दा धेरै लाग्न सक्छ, तर मलाई लाग्छ यो त हिजो जस्तै हो।
म अझै पनि बुबाको त्यो आवाज सम्झन्छु,
“रमेश, सधैं इमान्दार रहनु, मानिसको हृदय जित्न सक्ने बन।”
त्यो आवाज, जुन अब कुनै कानले सुन्न सक्दैन, तर मेरो आत्मामा गुन्जिरहन्छ ,हरेक बिहान, हरेक रात।
बुबाको मृत्यु भएको आज ठीक २० वर्ष बित्यो।
२० वर्ष… जसमा मैले थुप्रै मोड देखे, अनेक चुनौती भोगे, सफल भएँ, चिप्लिएँ पनि।
तर एउटै कुरा कहिल्यै हराएन—बुबाको छायाँजस्तो साथ।
म सानो हुँदा, बुबाले बिहानै उठाएर विद्यालय पठाउनुहुन्थ्यो।
झोलामा टिफिन हालिदिनुहुन्थ्यो , कहिले गुन्द्रुकको अचार, कहिले पकौडी।
म त रिसाउँथेँ—“बुबा, साथीहरूले पाउरोटी ल्याउँछन् भन्दै ।”
तर आज त्यो गुन्द्रुकको गन्ध, त्यो अचारको स्वाद, त्यो माया—सबैभन्दा अमूल्य लाग्छ।
बुबा गएकै दिन मेरो जीवनको समय स्थिर भयोजस्तो लाग्यो।
संसार अघि बढ्दै गयो, म पनि सहरको भीडमा हराएँ,
तर बुबाको याद—कहिल्यै ओइलाएन।
आज, जब म ऐनामा आफूलाई हेर्छु,
तपाईंको अनुहार देख्छु, बुबा।
मेरो हिँडाइमा तपाईंको गाम्भीर्यता छ,
मेरो मौनतामा तपाईंको सहनशीलता।
मलाई कहिलेकाहीँ लाग्छ—
यदि तपाईं आज हुनुहुन्थ्यो भने,
सायद हामी चिया सँगै पिउँथ्यौँ,
कुनै रमाइलो पुराना कुरामा हास्थ्यौँ।
सायद म तपाईंलाई ‘बुबा, अब तपाईं आराम गर्नुहोस्’ भन्न सक्थेँ।
तर तपाईं त अब शान्त हुनुहुन्छ, फोटोको फ्रेमभित्र,
मेरो हृदयको सबैभन्दा सुरक्षित कुनामा।
“बुबा, तपाईं गएका २० वर्ष बितिसकेको छ,
तर तपाईंको माया, तपाईंको शिक्षा र तपाईंको अस्तित्व मेरो रगतमा बगिरहेको छ।
तपाईंको छोरा हुनु मेरो गौरव हो,
तपाईंलाई सम्झिरहनेछु, जीवनभर।” तपाईको छोरा रमेश बहादुर सिंह